အပန္းေျဖပါ...ပန္းမေျခြပါနဲ႔....။

အမွတ္တရေန့ေလးတေန့ပါဘဲ...

ဒီလိုေန့မ်ဳိးေတြကို မလိုခ်င္တာ..မၾကံဳခ်င္တာ..ရင္ထဲကဆႏၵအျပည့္ပါ....။ဘယ္ဘ၀မွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မၾကံဳပါရေစနဲ့လုိ႔ အကိုဆုေတာင္းပါတယ္..ညီေလးေရ...။

မင္းနဲ့ အကိုတို႔ဟာ ခဏေတြ႔ရေပမဲ့..တစ္သက္လံုးေမ့မရေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့ရတာကို..ဒီေန႔အထိ ေျပာလို႔ မဆံုးေသးဘူးညီေရ...။

ျမန္မာျပည္ကေန ဒို႔တစ္ေတြ စီးပြားရွာဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့မိသားစု ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲခြါျပီး စြန့္စားလာၾကတယ္...။ကိုရီးယားႏိုင္ငံဆိုတာ အိပ္မက္တစ္ခု ကေန မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တကယ္ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္...။ 3Dအလုပ္ေတြကို မညီးမျငဴ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး လုပ္ေနၾကတယ္..။ဒုကၡမ်ိဳးစံု ေတြ႔ၾကံဳၾကေပမဲ့တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ႏွစ္သိမ့္မွဳေတြေပးၾက..လိုအပ္တာေလးေတြ ေဖးမကူညီၾကနဲ႔ တကယ့္ညီေနာင္ရင္းခ်ာပမာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိခဲ့ၾကတယ္ေနာ္...။ စိတ္ဆိုးရင္ခဏ ေသာက္လိုက္ေပ်ာ္လိုက္ၾကနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၾကတယ္....။

(၁-၁၀-၂၀၀၆)

ဒီလိုခ်ဳေဆာ့ပိတ္ရက္ေလးမွာေပါ့...။

“အကို..ကၽြန္ေတာ္သြားႏွင့္မယ္...အကိုတို႔အလုပ္ျပီးရင္လိုက္ခဲ့...”

ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ညီေလးကို အလုပ္လုပ္ေနရင္းေခါင္းျငိမ့္လို့ ေအး..ေအး ဆိုျပီး အမွဳမဲ့အမွတ္မဲ့ ေနခဲ့မိတယ္...အဲဒီစကားဟာ ေနာက္ဆံံုးႏွဳတ္ဆက္စကားပါဘဲ...။

အကိုလဲ အလုပ္ျပီးေတာ့ မင္းေနာက္ကို လိုက္လာေသးတယ္..။မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ့ခ်ိန္းထားလို့ဆိုျပီး ေရႊကမၻာ(ျမန္မာစတိုးဆိုင္)မွာမေတြ႔ေတာ့ အကိုလဲ တစ္ျခားတစ္ေနရာ ထြက္ခဲ့တာေပါ့..။ ညတစ္နာရီ ထုိုးေလာက္ ဖုန္းလာတယ္...မူးေနတဲ့မင္းက.....

“အကို..ဘယ္မွာလဲ...အခုျပန္လာခဲ့ပါ..ဒီမွာ ၀ိုင္းေကာင္းေနတယ္....မိုးေပၚေရာက္ေနျပီ...။နတ္သမီးေလးေတြ ေတြ႔ရေအာင္ အကို ျပန္လာပါ..အခု ျပန္လာ..”

ဆိုျပီး မူးေနတဲ့အသံနဲ႔ အကို႔ကို ဖုန္းဆက္ေခၚေသးတယ္...။

မနက္ ၆နာရီေလာက္မွာေပါ့...

ဖုန္းသံၾကားလို႔ နားေထာင္လိုက္မိပါတယ္...။

အံ့ၾသတုန္လွဳတ္သြားခဲ့ရတယ္...လံုး၀မထင္ဘူး...ေနာက္ေနတာဘဲထင္တယ္...။

ဒါနဲ့႔ တစ္ျခားဖုန္းေလးငါးလံုးကို ဆက္တိုက္ေခၚျပီးစံုစမ္းၾကည့္ေတာ့...

“ဟုတ္တယ္... သိန္းသန္းေဇာ္ ညကဆိုင္ကယ္ေမွာက္လို႔ အေျခအေနမေကာင္းဘူး.. အခုအထိ သတိမရေသးဘူး..”

ဆိုတဲ့ စကားေတြဘဲ ၾကားရတယ္...။

အကို ေဆးရံုကိုေရာက္ေတာ့... အေရးေပၚခြဲစိတ္ခန္းထဲေရာက္ေနျပီဆိုတာရယ္... အခ်ိန္ၾကာၾကာ ခြဲစိတ္ရမယ္ ဆိုတာရယ္ဘဲ သိရေသးတယ္..။ ည (၁၁)နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာထင္တယ္...ခြဲခန္းထဲ ကထြက္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ က ၉၀% မေကာင္းဘူးတဲ့...။အဲဒါလဲ သိလိုက္ရေရာ..ဒို႔အေပါင္းအသင္းေတြ အကုန္လံုး ေခါင္းမီးေတာက္ ကုန္ေတာ့တာပါဘဲ...။

(၃-၁၀-၂၀၀၆)

ညေန ၅နာရီထိုးေလာက္မွာ ငါ့တို႔ခ်စ္တဲ့...ငါတို႔ကုိခ်စ္တဲ့ မင္း...တို႔ကမၻာေလးထဲက အျပီးထြက္သြားခဲ့တယ္...။

မင္းမိဘေတြကို ဘယ္လို လုပ္ေျပာရမလဲ...

ဘယ္သူမွ ေျပာမထြက္ၾကဘူး...ေနာက္ဆံုး မေျပာခ်င္ဆံုးစကား..ေျပာမထြက္တဲ့စကားေတြကို အားတင္းရင္းေျပာလိုက္ရတယ္...။အျပင္မွာဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲဆိုတာ ေဆးရံုေရခဲတိုက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ မင္း ....မသိဘူးေနာ္....။

(၅-၁၀-၂၀၀၆)

အသုဘခ်တဲ့ေန့ေပါ့...။ေဒဂူးျမိဳ့မွာရွိၾကတဲ့ ျမန္မာေတြလာလိုက္ၾကတာ...မင္းခ်စ္တဲ့အေပါင္းအသင္းေတြ...အမ်ားၾကီးပါဘဲ...ဟိုးအေ၀းၾကီး ဆိုးလ္ ျမိဳ့ကသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ လာၾကတယ္...။

ကဲ..ငါ့ညီကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကသလဲ...ၾကည့္စမ္း...။

အကို မငိုပါဘူး...

ငါ့ေဘးမွာ ငါနဲ႔ အတူတူအိပ္ေနၾက ငါ့ညီေလး...ငါ့တို႔ကို ခြဲသြားျပီ......

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ အကို႔ကို သတိတရ လွမ္းဖုန္းဆက္ျပီးစကားေတြေျပာခဲ့တဲ့ ညီေလး...ခြဲသြားျပီ...

ေတြ႔ဆံုၾကံဳကြဲ ဆိုတာဒါဘဲေလ...ဘာငိုရမွာလဲ...စိတ္တင္းထားပါတယ္....

ဒါေပမဲ့

သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး မ်က္ရည္က်ေနတာျမင္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခံစားႏိုင္တာေတာ့အမွန္ပါ....။

ေရႊကမၻာေလးထဲမွာ မၾကာပါလားညီေလးရယ္....။

“အကို...အိပ္ျပီလား..ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိေသးလို႔လဲ...”

“ဟ..ႏွစ္နာရီထုိးေနျပီေလ...အိပ္ခ်ိန္ကြ...မင္းကဘယ္မွာလဲ...“

“ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမေပၚမွာ...တစ္ေယာက္ထဲ..မိုးေတြကလဲရြာေနတယ္...မိုးရြာထဲမွာ...“

“ေအး..ေျပာ..ဘာလုပ္ေပးရမလဲ...”

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ရင္..အခုလာခဲ့...ကရင္ ကိုပါႏိုးျပီးလာခဲ့...အကိုတို႔မလာရင္မခ်စ္လို႔ဘဲ..ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိုးေရထဲမွာ ေစာင့္ေနမယ္....မနက္မိုးလင္းတဲ့အထိ...”

“ဟာ..ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ဂြက်တာဘဲ...ျပႆနာဘဲ”

အဲဒီလိုနဲ့႔ မနက္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ မိုးရြာထဲမွာ ထီးမပါဘဲ တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတဲ့မင္းဆီကို ငါတို႔အေရာက္ လာခဲ့တယ္..ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ဘဲလို႔လဲ တစ္တြတ္တြတ္ဆဲဆိုခဲ့ၾကရေသးတယ္... မွတ္မိေနတယ္ငါ့ညီေရ...။အဲဒိညက မင္းေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို ျပန္ေျပာရရင္....

(ရည္ရြယ္ခ်က္က..ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ့ပါ..စိတ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္နဲ႔ ျပႆနာမျဖစ္ၾကဘဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရွိေစခ်င္တယ္...အသာစီးရေနသူကလဲငါအသာစီးကေနဖိေျပာတာကို သူခံရမွာဘဲ...ႏိုမ့္က်သူကလဲ အရွံဳးေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးအေျဖရွာျပီး ခင္မင္မွဳမပ်က္ ေရွ႔ဆက္ၾကေစခ်င္တာ..)

အဲဒီညက မိုးလင္းတဲ့အထိ မင္း..သူတို့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ကိစၥကို ကိုယ္ကိစၥ..ကိုယ့္ျပႆနာလို ခံစားျပီး မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ေနတာ ငါတို့အားလံုးနားလည္တယ္...ဒါေပမဲ့ အဲဒိတုန္းက မင္းကို ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား...သူတို႔ကိစၥသူတို႔ရွင္းပေလ့ေစ..မင္း၀င္မေျပာနဲ႔လို႔...။
ေအး..အခုေတာ့ ငါ့ညီ...မင္းရွိေနတုန္းထဲက ကိစၥက မျပီးေသးတဲ့ပန္းခ်ီကားျဖစ္ေနတယ္...
အခုေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာေပါ့ကြာ...
အခ်စ္ဆံုးေတြက အမုန္းဆံုးေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္...
မာနေတြ..ခါးသက္တယ္...
ေဒါသေတြ...ပူေလာင္တယ္...
အဲဒါေတြကို ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္ေပမဲ့..တို့တစ္ေတြမစြမ္းသာဘူးညီေရ....
ကိုရီးယားမွာ ျမန္မာဆိုတာ နည္းနည္းေလးပါ...ဒီ ေဒဂူးဆို...ပိုလို့ေတာင္နည္းေသးတယ္...။
လူနည္းစု တို့ ေရႊညီအကိုေတြက စုစုစည္းစည္းရွိၾကမယ္...ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္မလဲ...။
တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ အမုန္းတရားေတြသင္ပုန္းေခ်ၾက...
အခ်ိန္ကာလတိုတိုေလးမွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတခဏေလးမွာ...ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ့ စၾကေနာက္ၾက..တစ္၀ါး၀ါးတစ္ဟားဟားနဲ႔ ပင္ပန္းသမွ်ေတြေျဖေဖ်ာက္ၾက...ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ..။
ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ ကိုယ္ျပန္ေရာက္လို႔ အခုလို ေတြ႔ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ့...ေပ်ာ္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ့ ဆိုလ႔ို ရပါအုန္းမလား...။ အခုလိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရခ်ိန္ေလးေတြ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြကင္းေနခ်ိန္ေလးေတြကို အသားလြတ္ဆံုးရွဳံးၾကရမွာ ႏွေမ်ာစရာမေကာင္းဘူးလား....
ပန္းဥယာဥ္ဆိုတာ ပန္းပြင့္ေလးေတြရွိမွ လွတာ...
လိပ္ျပာေလးေတြပုတုန္းေကာင္ေလးေတြ ပံ်၀ဲေနၾကတာၾကည့္ျပီးစိတ္ခ်မ္းသာရတာ...
သင္းပံ့်ေမႊးၾကိဳင္ေနတဲ့ ပန္းရနံ႔ေလးေတြရွဳရွဳိက္လိုက္ရမွ အေမာေျပ စိတ္ၾကည္ႏူးတာ..

ဒို့ေတြအားလံုးဟာ ဥယာဥ္ေလးထဲမွာအျမဲေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနဘို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနဘို႔ လိုတယ္မဟုတ္လား...ပင္ပန္းသမွ်ေတြ အပန္းေျဖဘို႔ဥယာဥ္ေလးလွဖို့အျမဲလိုတယ္ေလ...။
အဲဒိပန္းဥယာဥ္ေလး စိမ္းလန္းစိုေျပေနဖို႔ရာ..ဒို႔တစ္ေတြမွာ တာ၀န္ရွိတယ္..
ေျပာခ်င္တယ္...အပန္းေျဖပါ...ပန္းမေျခြပါနဲ႔....လို႔
(မင္းတို႔အားလံုးဖတ္ျပီး ငါ့ကိုေတာ့စိတ္မဆိုးနဲ့ကြာ...ေသသူကို တိုင္တည္ျပီးေျပာလိုက္ပါရေစ...)

ဒီႏွစ္ခ်ဳေဆာ့ပိတ္ရက္ကေစာတယ္ညီေလးေရ...

mmary

Rest of your post