ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း ေမႊးပါေစ

ျဖစ္ပံုကဒီလို…
မဂၢဇင္းစာအုပ္အပ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ထြက္အလာ၊ လမ္းမွာ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔ေတာ့ ေခၚလိုက္တာေပါ့၊ ကိုယ္႔ရံုးကဝန္ထမ္းအသစ္ေလ…။ ေဆးခန္းလာတာဆိုပဲ။သြားကိုက္လို႔တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရတယ္ထင္တယ္။ နီးစပ္ရာေဆးခန္းကိုလမ္းညႊန္လိုက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ ေနျပီး ရံုးတက္တာတဲ့။ သူေျပာျပလို႔ေနတဲ့ အိမ္ကို သိလိုက္တာပါ။
အဲ…ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ရံုးမွာ ပြက္ေလာရိုက္သြားတာပဲ။

မေန႔က ေတြ႕တဲ့ေကာင္မေလး ေဆးရံုတင္ထားရေၾကာင္း၊အေျခအေနမေကာင္း ေၾကာင္း၊အုပ္ထိန္းသူ မရွိ၊ ကူညီမဲ့သူမရွိလို႔ ေဆးဖိုးပိုက္ဆံကအစ အခက္ ေတြ႕ေနေၾကာင္း၊ဒီရံုးက ဝန္ထမ္းလို႔ ေဆးရံုမွာ ေျပာထားလို႔ ရံုးကို အေၾကာင္းၾကားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ဝန္ထမ္းေတြကလဲ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ေဝဖန္သံေတြနဲ႕ အဲဒီေန႔မနက္က ဆူညံေနတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဌာနအၾကီးအကဲကလဲ ရံုးခ်ဳပ္သြားေန၊က်န္တဲ့အရာရွိကလဲ မဆံုးျဖတ္ရဲ၊ခက္တာက အဲဒီေကာင္မေလးက လုပ္အားေပးဝန္ထမ္း အဆင့္ပဲ ရွိေသးတာ။အလုပ္ဝင္တာမွ ႏွစ္ရက္သံုးရက္၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္က ရံုးတက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရံုးက တာဝန္ယူဖို႕က ခပ္ခက္ခက္…။
ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႔…..အေၾကာင္းစံုကို ေဆးရံုကိုလိုက္သြားမွ သိတာေလ….။
ေကာင္မေလးကသနားပါတယ္…။လူနာခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘူး။သီးသန္႔ခန္း ထဲမွာမဟုတ္ဘူး။ အတက္အဆင္းေလွကားရဲ႕ ေအာက္ ေခ်ာင္ေလးမွာ လိုက္ကာ ကာထားျပီး ျပီးစလြယ္ ပစ္ထားၾကတယ္..။
ေမးခိုင္ေရာဂါပိုး ဝင္လို႔တဲ့….
အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့..။
သူ႔မိဘေဆြမ်ိဳးေတြဆီ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ေျပာတယ္..။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေခါင္းမီးေတာက္ေတာ့တာေပါ့…။ ကဲ..သူ႔မိဘက ဘယ္ကလဲ။ ဘယ္မွာေနတာလဲ။ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမလဲ။လူနာကို ေမးဖို႔ဆိုတာ ကလဲ ေမးခုိုင္ေနျပီ။ ေလလံုးမကြဲေတာ့တဲ့ အသံကို ဘယ္လို နားလည္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးထဲမွာ ေဆးရံုက ဆရာဝန္ကို ဝင္ေတြ႕ခဲ့တဲ့ စီမံေရးရာဌာနက အမရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အံ့ၾသတုန္လွဳတ္ မွဳေတြ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမွဳေတြ အျပည့္ပါပဲ၊“ျဖစ္မွျဖစ္ရတယ္… လုပ္ရက္လိုက္တာ” လို႔ေတာ႔ေျပာေနသံ ၾကားေနရတယ္။လူၾကားထဲမို႔ မေမးပဲ ေနလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအမက “လာ…သူ႔အေဆာင္ သြားၾကရေအာင္” တဲ့..။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ သူ႕ေနခဲ့တဲ့ အေဆာင္ကိုေရာက္ေတာ႔ အေဆာင္တာဝန္ ရွိသူက လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားသမားကို သြားေခၚေပးတယ္။ေမးစရာရွိ တာ သူ႔ကိုေမးပါတဲ႔…။
“ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုက္ကားနဲ႔ ေဆးခန္းသြားေနက်ပါ…အျပင္သြားလဲ ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုက္ကားပဲ ေခၚေနက်ဆိုေတာ့ အဲဒီအစ္မေလး နဲ႔ခင္ေနပါျပီ။ အဲ..ေဆးရံုသြားတဲ႔ေန႔က အစ္မေလးက သြားအရမ္း ကိုက္တယ္ လို႔ေျပာတယ္.. ကိုယ္ပူတယ္ဖ်ားတယ္..ေဆးရံု လိုက္ပို႔ပါ၊ေဆးခန္းနဲ႕ မရေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ျပင္ပလူနာဌာနမွာ ျပျပီး ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြက သူ႔ကို ဝိုင္းဆူေနၾကတာ၊ကၽြန္ေတာ္က အျပင္မွာေစာင့္ေနတာေလ….”
“ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ေဆးရံုတက္ဖို႔ လက္မွတ္ ထိုးရမယ္တဲ့။ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့ဆုိုက္ကားသမားပါ။ဘာမွ မသိပါဘူးလို႔ေျပာတာေပါ့။…ဒါဆို သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ့..။အခု အေရးေပၚတင္ရေတာ့မယ္။သူ႔မိဘေတြေကာ…ဆိုေတာ့အဲဒီအစ္မေလးက အေဆာင္မွာေနတာပဲ သိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္…”
“ဒါေပမဲ့ဗ်ာ…ေျပာေျပာဆိုဆို အစ္မေလးက ေဆးရံုကုတင္ေပၚမွာ တင္ပဲ အဖ်ားတက္လာျပီး သတိေမ႔သြားတယ္..။ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိစၥျပီး ျပီးေရာ ဆိုျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တယ္…သနားလို႔ပါဗ်ာ”
အေဆာင္ပိုင္ရွင္ေျပာတာက
“ကၽြန္မတို႔ အေဆာင္ကို လာေနတာ မၾကာေသးပါဘူးရွင္..။အရင္က ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ေနတယ္ေျပာတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ အမၾကီးတို႔ ရံုးမွာ အလုပ္ရတယ္ေျပာပါတယ္။ အေဖ မရွိေတာ့ဘူးတဲ႔။အေမကလဲ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးေရာဂါသည္တဲ႔။ ျပီးေတာ့ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပဲ။ညီမေလးကလဲ သူ႔အေျပာအရ သနားစရာေလးပါ…။ေမြးရာပါပိုလိုယိုေရာဂါသည္ေလးတဲ့။ဒီခေလးမေလးပဲ အကုန္တာဝန္ယူေနရဆိုပဲ။အမၾကီးတို႕ရံုးမွာ အလုပ္ရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဝမ္းသာေနရွာတာ။ ခရမ္းျမိဳ႕ ကေန တစ္ေယာက္ထဲ လာေနတာ။ ေဆြမ်ိဳးလဲ မရွိဘူးထင္ပါတယ္ရွင္”
ေမးစရာရွိတာေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေမးျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ရံုးျပန္အလာေဆးရံုမွာ ေကာင္မေလးဆံုးျပီဆိုတဲ့ သတင္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလကြယ္…
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိန္းခေလးေတြ အုပ္ထိန္းမွဳလြတ္ျပီး အျပင္ေလာကမွာ စီးပြားရွာၾကတယ္ဆိုရာမွာ လြတ္လပ္မွဳနဲ႔သတိ တရား ေလးကို အျမဲယွဥ္တြဲ ထားသင့္တယ္ ထင္တယ္။ ငါဟာမိန္းခေလးဆိုတဲ့ အသိတရားကို ေမ့ျပီး ေပ်ာ္ခ်င္သလိုေပ်ာ္။လြတ္ခ်င္သလို လြတ္ေနခဲ့ရင္ ေနာက္ျဖစ္လာမဲ့ ျပႆနာေတြဟာ ေျဖရွင္းရ ခက္သြားတတ္ပါတယ္..။ အခု ျဖစ္ရပ္ထဲက မိန္းခေလးဟာ အျပင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာေန၊ စီးပြားရွာ၊လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္သလိုေနခဲ့၊ ခ်စ္သူ နဲ႔ လြန္က်ဴးခဲ့ျပီး တာဝန္မယူခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေၾကာင့္ ကိုယ္ဝန္ ဖ်က္ခ်ရင္း ေမးခိုင္ေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ရတာပါ။ တကယ္ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုပါ။ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ရံုးဝန္ထမ္းဘဝတုန္းက အေတြ႔အၾကံဳေလးကို မွ်ေဝလိုက္တာပါ။ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ မလြန္ၾကပါေစနဲ႔…..။ပြင့္ေသာပန္းေလး ေမႊးမွ တန္ဘိုးရွိပါတယ္…။
Summary

Rest of your post